Renaissance architectuur
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Renaissance architectuur is een bouwstijl die ontstond rond 1400 in Italië en zich kenmerkt door een herleving van klassieke elementen zoals symmetrie, proportie en het gebruik van zuilen en rondbogen, geïnspireerd op de architectuur van de Oudheid.
Omschrijving
De renaissance architectuur, die de Middeleeuwen afsloot, legde de nadruk op evenwicht, symmetrie en harmonieuze verhoudingen, vaak gebaseerd op wiskundige principes en soms het menselijk lichaam als uitgangspunt nemend. Kenmerkend is de toepassing van klassieke bouworden, pilasters in gevels, frontons boven openingen, en het gebruik van koepels en bogen. Architecten kregen in deze periode meer aanzien en werden gezien als geleerden.
Kenmerken
Belangrijke kenmerken van renaissance architectuur zijn onder meer de herleving van klassieke elementen, het streven naar proportie en harmonie, het gebruik van de Gulden Snede, en het toepassen van pilasters en frontons. Ook het herontdekte perspectief als wiskundige methode had invloed op de ruimtelijke opgave en ervaring, waardoor gebouwen als homogene composities werden gezien.
Voorbeelden en verspreiding
De renaissance architectuur vond zijn oorsprong in steden als Florence en Venetië in Italië. Een bekend voorbeeld van een gebouw met renaissance kenmerken, hoewel later uitgebreid, is het Palazzo Pitti in Florence. Vanuit Italië verspreidde de stijl zich over Europa, mede dankzij handelscontacten en de uitvinding van de boekdrukkunst, waardoor ideeën en technieken gemakkelijker werden uitgewisseld.
Vergelijkbare termen
Barok architectuur
Gebruikte bronnen: